Een leven lang leren, is een prachtige kreet. Hoe ziet dat er in de praktijk uit? Als opleidingsadviseur zie ik het als mijn ‘roeping’ om leren te promoten. Als moeder zie ik het als mijn plicht dat mijn kinderen met een fatsoenlijk diploma op zak het huis verlaten…
De praktijk is voor mij dat ik denk het goede voorbeeld te moeten geven, zowel naar mijn werkomgeving als naar mijn kinderen. Nu is dat niet een hele grote opgave, want ik hou van leren! Ik doe dat het liefst met een boek en véél theorie. Iets wat mijn kinderen absoluut niet begrijpen en waar ze mij hartelijk om uitlachen.
Afgelopen herfst begon ik aan een masterclass ‘opleidingsontwikkeling’, om die theorie nog eens lekker ‘aan te vullen’. Na mijn eerste lesdag reed ik verslagen naar huis; ik had mijn huiswerk gedaan en toch was ik niet voorbereid op het niveau van mijn medestudenten. Ik voelde me als ‘een kleuter in groep 8’, hoewel ik al flink op leeftijd ben… De moed zonk mij in de schoenen. Maar… mijn medestudenten bleken ontzettende aardige ‘achtstegroepers’ te zijn en ik voelde mij uiteindelijk op mijn plek. Wat niet wegnam dat ik thuis, alleen tussen die boeken, flink wat heb gemopperd en gezucht…
Toch is het geen moment in mij opgekomen om op te geven. Ik dacht ‘Welk voorbeeld geef ik aan mijn kinderen als ik een studie stop omdat het ‘even niet zo leuk is’? Welk signaal geef ik af als ik niet doorzet?’ Je kunt met nog zoveel mooie woorden zeggen hoe belangrijk het is om te leren, voordoen hoe je ermee omgaat als het zwaar is leek mij beter.
En uiteindelijk ben ik met een prachtig resultaat geslaagd, mijn moeite werd beloond. Mijn man hing de vlag uit (van opluchting?) en mijn collega’s feliciteerden mij met hartelijke klapzoenen. Ik haal ook opgelucht adem… En besef dat het niet klaar is… “Afleren” bestaat voor mij niet…
Joyce van Stijgeren
Opleidingsadviseur
Tergooi Academie