Het is al weer een tijdje geleden dat we tien Amerikaanse verpleegkundigen op bezoek hadden in ons ziekenhuis. Wat was dat een geweldig inspirerende week! Hard werken, in een hoog tempo en veel plezier. Ik was buddy van Deb Raley, opleider net als ik, zij in het Northwest Community Hospital en ik in Tergooi.
We herkenden dezelfde thema’s in ons werk, zoals de enorme druk voor verpleegkundigen om voortdurend aan te tonen dat ze bevoegd en bekwaam zijn. Allebei werken we niet meer direct ‘aan het bed’; ik mag me zelfs geen verpleegkundige meer noemen (Deb mag dat wel in Amerika, en ook vol trots!). Ik heb wel het diploma, maar het ontbreekt me aan de vereiste praktijkuren en BIG-registratie. Natuurlijk is het goed dat ik niet meer zomaar patiënten mag verzorgen in onze zorgomgeving die zich razendsnel ontwikkelt en voortdurend verandert.
Dit neemt echter niet weg dat ik nog steeds kan denken als een verpleegkundige en vanuit die waarden werk. Zo stoort het mij dat ik beloofd heb om Deb te schrijven en wat foto’s te sturen die zij mooi vond. Ik heb het nog steeds niet gedaan, te druk geweest met van alles en nog wat zowel op mijn werk als thuis.
En dan neem ik mij voor om beloftes ook waar te maken, en niet uit te stellen. Niet wachten op een zogenaamd geschikt moment maar nú beginnen. Beloften moet je waar maken, net zoals je tegen een patiënt zegt: ik kom zo of ik zal er straks even naar kijken en het heel vanzelfsprekend vindt dat je dat ook doet!
Petra Peek
Opleidingsadviseur
Tergooi Academie